Heukneuterige maandag

Gister was 't heel koud tijdens de lange duurloop, met een straffe wind langs het water. Vanavond was 't koud, donker en soms wat nat. De wind bleef gelukkig weg maar toen ik naar buiten stapte na kinderbedtijd dacht ik wel: waarom heb ik geen hobby die je binnen op de bank uitoefent?

Nou meisje, omdat je daar veel te veel energie voor hebt!

Na een heerlijke ochtend met m'n vriendin, had ik thuis een fijne middag met m'n nageslacht nadat ik ze van school haalde. Ik kookte kneuterige Hollandse pot en, BEL DE KRANT, ze aten hun bord leeg. Zonder gezeur. Ik vermoed dat de hemel er zo moet uitzien, want echt mensen, dat komt nooit voor. Een rustige avonddis zonder braakneigingen, of ja, slechts eentje. Bij de laatste hap. Toen de 6 jarige verzuchtte dat ie echt geen hap meer door z'n keel kreeg en ik simpel reageerde met "dan heb je ook geen plek meer voor die pepernoten hierna natuurlijk". Die laatste hap kreeg hij af, zei het met moeite. Die pepernoten gingen er daarna wel weer makkelijk in, bijzonder is dat.
Ik liep een heerlijk rondje met een andere vriendin, we waaiden weg en bespraken de serieuzere zaken van 't leven. Ook dat is hardlopen en daarom vind ik het zo lekker.
En hoe weinig zin ik ook had om te gaan, het was vies, koud en donker. Altijd denk ik: deze training brengt me weer dichterbij Rotterdam. Zo dacht ik op weg naar Berlijn, zo denk ik nu. Iedere training maakt me sterker en daarom doe ik 'm met alles wat ik heb. Na een fijne dag zoals vandaag, maar ook na een hele moeilijke dag zoals zaterdag. Met alles wat ik heb. Want that's me: alles of niets

Kent u die grap van dat meisje dat de Bruggenloop zou lopen?

Nou, die liep niet.
Althans, niet daar. Soms heb je als moeder van 2 even teveel aan je hoofd. Want opvoeden is nu eenmaal geen freakin' picknick in the park.
Dus na een aantal dagen waarin m'n tandvlees verdween als sneeuw voor de zon, besloot ik: tot hier en niet verder. Ik moet in april zonder blessures aan de start staan in Rotterdam, ik begin over minder dan 3 weken met een nieuwe baan met flink wat meer uren dan ik nu werk en het allerbelangrijkste: het is nu niet in het belang van mijn gezin dat ik een hele dag weg ben.
Dus ik liep een halve marathon in eigen omgeving. Niet per ongeluk, niet omdat ik er zoveel zin in had (wat een enorme wind stond er aan het water!), maar omdat dat op de planning stond als alternatief voor de wedstrijd. En eigenlijk was dat heerlijk. Ik ben gezegend met wonen in een mooie omgeving met heel veel water.
Ik liep samen met mijn loopvriend langs de oude molen, de vestingwerken en door de velden. We raakten niet uitgepraat en ik heb geen moment spijt gehad dat ik niet naar Rotterdam ben gegaan.
Op naar een fijne, rustigere nieuwe week!

We leven nog en hoe

Ruim een jaar na m'n laatste blog, kak ik d'r maar weer eens eentje. Want stiekem vond ik bloggen altijd fantastisch en tegenwoordig heeft heel hardlopend Nederland een blog én ja, je wil er toch bij horen natuurlijk. Volgzaam als altijd, ga ik een poging wagen het bloggen nieuw leven in te blazen.
Zonder pedagogisch getetter want doe ik op professionele basis al meer dan genoeg. En hier thuis "doe ik ook maar wat", zoals zij zo ooit mooi verwoordde.

Maar hardlopen dus. Doe ik nog. Redelijk vaak ook, dit jaar al ruim 2000 kilometer. Niet meer zo vaak alleen maar wel met nog meer plezier. Loopvriendinnen en vrienden gemaakt in de afgelopen jaren, die me zeer dierbaar zijn geworden.
Winnen, doe ik ook nog vaak. Geen wedstrijden, maar toegangsbewijzen. In 12 maanden al 3 keer. Bruggenloop 2013, City Pier City 2014 en, daar is ie weer, Bruggenloop 2014. Zondag mag ik weer. Lucky me.

Momenteel loop ik op 9 teennagels richting de hele van Rotterdam. Hopend om daar nog een betere tijd neer te zetten dan in Deutschland. De weg er naar toe is nog mooier dan de wedstrijd zelf en jij bent de geluksvogel die dat mag volgen. Loop virtueel met mee of lees vanaf je stoel. Alles is prima. Welkom terug!

Lovely sunday

Een heerlijk weekend zit er op. 15 kilometer in de benen in 2 dagen, op een rustig tempo. Ik doe het nog steeds en I like it.
Vandaag onze trouwdag gevierd en met de kindjes en schoonouders gaan uiteten. Vooraf met de jongens en vrienden van ons naar een indoor speeltuin geweest dus de heren waren gesloopt vanavond.

Aangezien ik gisteravond iets te diep in de bodem van de fles 't glaasje heb gekeken, word het voor mij vandaag ook geen latertje. Maar een supergezellige avond met 3 vriendinnen was dat waard. Top weekend dus.

Morgen staan er een paar belangrijke sportuurtjes op 't programma: het maken van m'n nieuwe personal fitplan in de sportschool. 's Avonds St. Maarten's feest: lampionnenochtend en daarna nog 'n paar uur werken, om even de lol van de avond te halen.
Dinsdag is D day: gastronomiescopie. Let's just forget about it until tuesdaymorning, okay?

Vrijdag ga ik voor 't eerst naar Pilates (schijn je retesterk van te worden) en 's avonds met een paar twittervriendinntjes en de kleuter naar Glow in Eindhoven.
Tussen al deze leuke dingen in wil ik nog graag 2 keer hardlopen, rustig aan deze week want zaterdag is de Zevenheuvelennacht! Nu al zin in!
Al die leuke dingen mogen me heerlijk afleiden van de gastro en alles wat daar wel of niet uit gaat komen. Het gaat helemaal goedkomen deze week. I'm sure

Ik doe de Terminator. Keer op keer

Zoals de Terminator kom ik ook terug. Altijd.
De week was zwaar en het niet kunnen sporten maakte het voor mij er ook psychisch niet makkelijker op. Lichamelijk was het echter zo zwaar dat ik eerst helemaal niet kon balen. "Tis nu eenmaal zo, zorgen dat je beter wordt kreng!"

Na 5 dagen plat op de bank en in bed, begon ik me weer mens te voelen. Wilde weer sporten en hardlopen. Is beter voor iedereen en voor de kindjes ook. Ik ben zo'n leuke moeder als ik gewoon ook kan sporten. Maakt niet uit hoe vroeg of hoe laat op de dag ik kan gaan, als ik maar kan sporten. Maakt antidepressiva overbodig, laat mij alles alles relativeren en ik kan iedere matpartij tussen de mini's van me af laten glijden.
De marathon leek nooit verder weg dan deze week. En nu is het vertrouwen weer terug.
Mijn lijf heeft nog wel wat tijd nodig en dinsdag staat er een gastronomiescopie op 't program. Niet bepaald mijn hobby, maar druk maken doe ik me wel om de geraniums als ik 98 ben. Nu niet.
Nu ben ik weer onder de levenden en voel goede moed en energie. Morgen mag ik een rondje van 30 minuten doen. Ik verheug me erop alsof het al 13 april is.

Rust is ook training

Als Crohn patiënt verloopt je week vaak onvoorspelbaar. Zelfs je dag kan ineens heel anders lopen. Maar heel soms heb je van die dagen, die kun je perfect voorspellen.

Gisteren was zo'n dag.
Ik zou 's ochtends gaan hardlopen maar werd wakker met enorme buikpijn. Denk: erge buikpijn en doe dat x 100. Zoiets.
Maar ik ben vrij hard voor mezelf, dus: de douche in, paracetamols er in, tussendoor 6 stops op de wc en hop naar het werk. Had een belangrijke afspraak en waarschuwde vooraf een collega: "als ik ineens wegloop, das de Crohn, 't gaat niet goed".
Twee afspraken achter elkaar, beide keren de koffie afgeslagen om geen smerige chaos te veroorzaken en tussendoor meermaals het toilet bezocht.

Eenmaal op kantoor kon ik toegeven aan de pijn en met wat extra paracetamol kon ik het wel redden, loog ik mezelf voor. Toen ik opgehaald werd voor een kleine presentatie door de manager be.drijfsvoerings (niet iedereen hoeft me te vinden, vandaar dat .puntje) vroeg hij: ben je er klaar voor en begon ik als antwoord je janken. Hoe professioneel. Ik schaamde me de ogen uit de kop en de presentatie werd overgenomen. Het "ga nu naar huis want dit gaat niet goed" sloeg ik nog even in de wind tot ik besloot; ik moet een dokter zien want ik ga dit niet redden.
Die dokter werd gezien en die gaf iets voor de kramp. Drie uur later riep ik tegen de meneer: ik ga de SEH bellen want volgens mij krijgen we gewoon nog een kind of zo. Zo'n pijn. We waren inmiddels ook 25 spoedbezoeken aan het toitlet verder. Toch nog een PR op deze dag!

Daar aangekomen door de molen gehaald maar niks te zien. Schijnt vaak voor te komen bij Crohn, dat bloed en foto's niks afwijkends laten zien. Met een dikke morfinespuit in m'n bovenbeen (spierpijn in de glora) gingen we naar huis. Onderweg appte m'n vriendinnetje (heeft ook Crohn dus die mag dat) "met je marathon" en lagen we digitaal volledig in een deuk. Sowieso kun je best hard lachen op morfine. Alles was grappig want de pijn was wat afgemat.

Inmiddels zijn we 18 uur later en lig ik nog steeds in bed.
Rust is ook training zullen we maar zeggen.

Change of plans

Zoals zo vaak had ik voor vandaag een hele planning en lag na een half uur m'n hele planning alweer overhoop. Het begon al met een peuter die niet kan wennen aan de wintertijd en die dus stervensvroeg riep om boterhammen en een bord pap.
Ik moest voor een studiedag naar Utrecht en vooraf zou ik de auto even naar de garage brengen. Dan kon ik in de tussentijd mooi m'n training afwerken, auto weer ophalen, thuis douchen en naar het station. Extra kinderopvang geregeld, opa&oma geregeld wegens laat thuis. Strakke planning.

Ik zit nu thuis te werken en schrijf in m'n pauze nu ff een blogje. So far voor Utrecht dus. Studiedag bleek niet door te gaan. So far voor het regelen van extra kinderopvang dus. En bedankt.
Maar goed. Auto heeft weer winterbandjes, de koplampen werken weer en dit meisje heeft een werkelijk heerlijke training achter de rug. In een gebied vlakbij huis maar ik had er nog nooit gelopen. Om het bos heen, maar wel op onverharde paden. Heerlijk was 't. Ondanks de storm nog veel bomen in 't blad maar ook geweldige paden vol bladeren. Ik *hartje* hardlopen in de herfst: 8 graden en een strakblauwe hemel met een zonnetje.

Ik moest 60' op 't laagst aangegeven tempo en ik kan je vertellen: das moeilijk, om zo langzaam mogelijk te lopen. Maar je wordt er beresterk van, de trainer schrijft het voor dus ik voer het uit. Ik had nog makkelijk een uurtje door kunnen dieselen, maar er moest nog gewerkt worden.
Ik merk 't wel: hard work pays off.. <3. Drie keer per week naar de sportschool en 3 tot 4x per week hardlopen. Als ik zo door mag/kan blijven gaan, dan gaat het echt helemaal goedkomen.